ह्या स्वातंत्र्यदिनी आलेल्या अनेक शुभेच्छा संदेशांमधे एक अत्यंत वेगळा फोटो होता, जो बघितल्यावर डोळ्यात पाणी आलं.
आणि त्यानंतर डोळ्यात पाणी आणणारी आणखी एक घटना घडली.
सुट्टी असल्याने प्रभात फेरीसाठी सकाळी उशिरा बाहेर पडलो आणि भरपूर चालून परत येताना घराजवळ ठप्प झालेल्या वाहतुकीमधे अडकलो. काही तरुणांनी एक ट्रक आणि खूप मोटारसायकली आडव्या लावून रस्ता बंद केला होता. कोणी फ्लेक्स लावत होता, कोणी खड्डा खणत होता आणि एकजण दोरीशी खेळत होता.
“अहो,” मी जरा दबक्या आवाजात त्याला म्हणलं, “मला घरी जायचंय.”
“मायदेशावर प्रेम नाय का?” त्यानी माझ्याकडे न बघताच गुरकावून विचारलं.
देशप्रेमाचा आणि घरी जाण्याचा काय संबंध? पण ते लोक जरा गुंडांसारखे दिसत होते म्हणून मी विचारलं नाही. फक्त म्हणालो, “म्हणजे काय?”
“पाकिस्तानी का तुमी?”
“हे पुणे आहे का पेशावर? आणि मराठी बोलू शकणारे किती पाकिस्तानी लोक तुम्ही ओळखता?” हे मी न विचारलेले प्रश्न.
“मी भारतीय आहे.” मी म्हणालो.
“मग थांबा की.” तो म्हणाला.
“पण इथे नक्की काय चाललंय?”
“आज काय दिवस हाय तुमाला ठाव नाय?”
आता मलाही जरा राग यायला लागला होता. त्याची फिरकी घ्यावी म्हणून मी डोकं हलवलं आणि म्हटलं, “मी म्हातारा होत चाललोय, त्यामुळे आठवत नाही आजकाल. तुम्हीच सांगा.”
तो एकदम दचकला आणि त्यानी पहिल्यांदा दोरीशी खेळणं सोडून माझ्याकडे बघितलं.
“ए गजा.” त्यानी एकाला हाक मारली. “आज कसला दिवस हाय रं?”
“झेंडा बंधन.” खड्डा खोदणं थांबवून तो गजा उत्तरला.
“झेंडा बंधन?” मी आश्चर्याने उद्गारलो.
निर्विकारपणे तो म्हणाला, “खांबाला झेंडा बांधायलाच आलोयकी आमी.”
“हो हो, आता आलं लक्षात.” मी म्हटलं आणि घाई केली तर मला देशद्रोही ठरवलं जाईल म्हणून खोट्या उत्साहानी विचारलं, “अरे वा! कधी सुरू होणार कार्यक्रम?” खरं म्हणजे कधी संपणार असं मला विचारायचं होतं.
“नऊ वाजता नेताजी येणार, मंग व्हईल.” त्यानी भिंतीवर टांगलेल्या मोठ्या फ्लेक्स कडे बोट करून सांगितलं…
………………………………………………………………..
हा लेख माझ्या पुस्तकात समाविष्ट झाला असल्याने येथे अपूर्ण आहे.
