वाट वेगळी…

२०१२ साली माझा १९ वर्षांचा मुलगा, अग्नेय, बी कॉम करत होता आणि त्याबरोबरच त्याचा CA म्हणजे Chartered Accountant किंवा सनदी लेखापाल बनण्यासाठी अभ्यास चालू होता.

CA होण्यासाठी पहिली पायरी असते, Common Proficiency Test (CPT) आणि दुसरी असते IPCC. CPT बरीच अवघड असते आणि फार तर चाळीस टक्के विद्यार्थी त्यात पास होतात. IPCC त्याहीपेक्षा कठीण असते आणि केवळ पंचवीस एक टक्के विद्यार्थी ती पास होतात.

तो पहिल्याच प्रयत्नात CPT खूप चांगल्या मार्कांनी पास झाला होता आणि IPCC ची तयारी करत होता. रोज बारा ते पंधरा तास तो कॉलेज, क्लास आणि अभ्यास करायचा.

इतर सर्व मध्यमवर्गीय पालकांप्रमाणे आम्हाला त्याचं खूप कौतुक वाटायचं आणि आम्ही त्याच्या भविष्याची स्वप्नं बघण्यात रंगून जायचो. त्यानी सरकारी नोकरी करावी, का खाजगी कंपनीत करावी का स्वतःचं ऑफिस थाटावं यावर त्याची आई आणि माझ्यामध्ये खूप गप्पा चालायच्या.

एका रविवारी माझ्या अचानक लक्षात आलं की हा मुलगा अत्यंत गंभीर चेहरा करून बसला आहे. मला वाटलं त्याची तब्येत वगैरे बरी नसावी, पण एकोणीस वर्षाच्या धडधाकट तरुणाला मलेरिया पेक्षा लवेरिया व्हायची शक्यता जास्त असल्यामुळे मी त्याला सहज विचारलं, “सगळं काही ठिकठाक आहे ना तुझं?”

तो फक्त “हो” म्हणाला, पण त्याच्या चेहर्‍यावरचे भाव ओरडून ओरडून सांगत होते, “अजाण पालका, तुला काहीच कसं कळत नाही?” त्यामुळे मी त्याला पुढे काही विचारलं नाही.

नाश्त्यानंतर तो त्याच्या खोलीत घुसल्यावर मी त्याच्या आईला विचारलं, “हा इतका गंभीर होऊन का हिंडतोय? प्रेमाबिमात पडलाय का?”

“अशक्य!” ती म्हणाली, “माझं बाळ अभ्यासात इतकं मग्नं आहे की त्याला असल्या गोष्टींचा विचार करायला वेळच नाही.”

मग विचार आला मनात, कि त्याचे आईबरोबर काही मतभेद झाले असतील. कटु अनुभवावरून मला माहिती आहे की आमच्या आख्ख्या खानदानात तिच्याशी मतभेद असलेला माणूस सुखी राहू शकत नाही!

शेवटी न राहवून मी तिला विचारलं, “तू काही म्हणालीस का त्याला?”

“अजिबात नाही. म्हणण्यासारखं काही आहेच काय त्याला? इतका शहाणा मुलगा आहे तो. तुम्हीच काहीतरी बोलले असाल त्याला. म्हणूनच बिचारा इतका दुःखी दिसत होता.”

कुठल्याही कौटुंबिक कलहात नेहेमीप्रमाणे पहिला संशय माझ्यावर घेण्यात आला…

………………………………………………………………..

हा लेख माझ्या पुस्तकात समाविष्ट झाला असल्याने येथे अपूर्ण आहे.